از خودم قهرم نمی دانم چرا؟

بازهم دل راه را گم کرده است        
چون نگه بر دست مردم کرده است
باز هم قلبم  هوایی تر شده  
چشمم از باران آبی، تر شده
باز هم دل بی شکیبی می کند
دل دگر با من غریبی می کند
دل پر از احساس خوب و ماندنی ست 
حرفها از اشکهایم خواندنی ست 
من غریبم، من غریبم، من غریب               
گمشده در این دیار پر فریب
آسمانی بودم و خاکی شدم                     
پاک بودم، غرق ناپاکی شدم
پاک بودم، پاک مثل ماهتاب                   
بر وجودم غبطه ور بود آفتاب                    
لیک حالا من چه کردم با خودم                  
غرق دنیایی پریشانی شدم
از خودم قهرم نمی دانم چرا                      
از عطش لبریزو از دریا جدا
تشنه هستم، تشنه هستم، تشنه ام           
گرگها در راه و من بی دشنه ام
خسته هستم، خسته هستم، خسته ام          
راه طولانی و من پا بسته ام
شامگاه است و دل من بی قرار                
فکر فردایی و گرگی و فرار
در دل شب، صبح امیدی دمید         
قلب من گویی صدایی را شنید
تشنگی را یک نفر سیراب کرد          
برفهای قلب من را آب کرد
آتش شور درون خاموش شد                    
زهر های زندگانی، نوش شد
تیر های کین شیطان را شکست                
آنکه نورش کرده من را حق پرست
خون چشمان گنهکارم رمید                      
در وجودم کس دگر ظلمت ندید
اشکها آرام شد، آرام شد                         
روح سرکش از نگاهش رام شد
با وفا بودم، وفا با من نشست                          
از گنه این روح سرگردان گسست
دستهایی سوی قلبم باز شد                      
زندگانی باز هم آغاز شد
یک نگاه لطف قلبم را خرید                      
آنکه قلبم این سخن از او شنید
باز گرد ای صاحب دل سوی من                 
برنگردد از تو هرگز روی من
دستهایت را به من بسپار تو                    
خانه ی من را به کس مسپار تو
غربتت را آشنائیها منم                           
ظلمتت را روشنائیها منم
خوب کردی باز گشتی باز باز            
کودکی هستی ز نو خود را بساز
تا تو هستی بنده ام این را بدان                
دوستت دارم به قدر آسمان

شاعر : آسمان

نوشته شده توسط : علی انصاری

نظرات دیگران [ نظر]